اولین شماره ماهنامه جی را می توانید از اینجا دانلود کنید.
G-01
یک ماهنامه مینیمال با مطالبی همچون شعر، داستان، موسیقی، سینما و …

«ماهنامه جی» که یک رویکرد فرهنگی، هنری و ادبی دارد در شماره فروردین خود
با مطالبی از :
مهدی مرادی زاده | هادی کیکاووسی | جواد قاسمی | مستعان صالحی زاده | منیژه آقایی | نسترن محسنی | احسان میرحسنی | احسان نفیسی | شهاب آب روشن و بهروزعباسی به زودی در فضای مجازی منتشر می شود.

آورده اند روزی کارد وارد بدن مسئولی شد. به استخوان نرسید. باز جلوتر رفت. به استخوان نرسید. و همین طور جلو و جلوتر رفت و به استخوان نرسید. ماشاالله همش گوشت بود. کارد بازگشت و راه آشپزخانه پیش گرفت. 

خبری خواندم که در آن گفته شده بود ۴۷ هزار زن پس از مرخصی زایمان از کار بی کار شده اند. سوالی که مطرح می شود این است؛ در جامعه ای که هنوز امنیت شغلی آنچنان بالا نیست که زن با آرامش خیال به نگهداری فرزندش بپردازد چه طور اینقدر شعارهای پوچ و تو خالی می دهند که خانواده ها به فکر افزایش جمعیت باشند. یعنی آنقدر کارد به استخوان مسئولین نرسیده که کمی شعور به خرج بدهند با اینهمه گرانی، پایین بودن حقوق (که بعضا به زیر خط فقر می رسد)، پایین بودن سطح آموزشی و سواد در جامعه و مشخص نبودن وضعیت یارانه ها (یک نمایش مسخره که به نفع هیچ کس نبود و نیست) چه طور می شود جمعیت را افزایش داد؟
پ.ن: معمولا جوامعی نگران کم بودن جمعیت هستند که در سرشان این باشد که بخشی  از جمعیت به خاطر جنگ از بین بروند.

۱- قبل از عید توی بیمارستان کودکان، بچه ای روی تخت بود که همه می دانستند قرار است تا چند روز دیگر تمام کند. چمشان کودک باز بود و داشت نفس نفس می زد. شاید تا همین چند وقت پیش داشته توی کوچه با هم سن و سالهایش بازی می کرده و حالا خبر نداشت که چه سرنوشت تلخی در انتظارش است.
۲- قرار است سه شنبه دختری که تا همین الان دارد نفس می کشد اعدام شود. او برای آبروی خودش ناخواسته شخصی را کشته. اینکه بدانی قرار است جانت تا چند روز دیگر بالای دار، بعد از کمی تقلا کردن گرفته شود و تمام شوی کابوسی است که تا روز اعدام  بارها تو را از خواب پرانده و می کشد. حتی فکر کردن به آن سخت است. 

یعنی اون احمقایی که گفتن هر ایرانی ۴۵ تومن یارانه بگیرن نمی دونستن ۴۵ تومن به هیچ درد ملت نمی خوره با این گرونیا که حالا خودشون دارن تو تبلیغاتشون میگن ‌:‌ ۴۵ تومن به درد مردم نمی خوره انصراف بدن بهتره؟؟؟؟

سر کلاسی نشسته باشی و یک عده دانشجو و استادشان تو و باقی حضار را به هیچ جایشان حساب نکنند و سرازیر بشوند توی کلاس و شروع کنند به پاک کردن تخته و انگار نه انگار تو توی این کلاس هستی. بعد بی هیچ هماهنگی و عذرخواهی طوری رفتار کنند که جایشان را گرفته باشی. این رفتار جز توهین هیچ حرف دیگری ندارد.
پ.ن : منتظری یکی از افرادی است که برخی از آثار منصفی را به خوبی اجرا کرده است.
پ.ن۲ : این روزها به آدمهای بیشتری برخورد می کنم که غم درونیشان بیشتر از شادی ظاهریشان است. 

دوستی که به کنایه زنگ می زنی می پرسی چه طور میشه آدما رو از بلاک در آورد، من ریمووت کردم. بعد از دو سال آشنایی وقتی اینقدر با تو راحتم و احساس نزدیکی می کنم دلیل نداره به خاطر یه شوخی مسخره به زبان شهرتون توهین کنی. آدمی که روبروته آنقدر کودن نیست که نفهمه چی داری میگی.
(اینو چون فقط احساس می کردم باید کجا بگم این رو نوشتم)

فیلم خوب تعریف شدنی نیست. فیلمی که امکان تعریف شدن داشته باشد فیلم نیست، قصه است. چیزی که همیشه از یک فیلم تعریف می شود قصه آن است. نه خود فیلم.

ور‌نَه به شکلِ شیرین، شور از جهان برآری | سعدی