سربازان غربی به خانه هایشان بر می گردند
در خاورمیانه جنگ ادامه پیدا می کند…

حالا تو آمده ای
پای میز مذاکره نشسته ای
حالا که در من
جنگ جهانی سوم آغاز شده
تو نمی دانی برای توافق
چقدر دیر است
و فقط شرایطتت را
یکی یکی رو میکنی
در حالی که تمام دنیای من
به ضرب یک گلوله کشته شده
و
مفقود الاثر است.

احسان نفیسی متنی بر نمایشگاه عکس قبل و بعد نوشته که می توانید آن را اینجا بخوانید.

این که تو هستی
و لبخند نمی زنی
بودنم را به شک می اندازد.

ن.م

محمد معینی در وبلاگ خودش «راز سر به مهر» مطلبی نوشته خطاب به آنهایی که احساس می‌کنند در این شرایط کنونی بعد از لوزان تحقیر شده‌اند. می‌توانید مطلبش را در اینجا بخوانید.

مقارن شدن روز جمهوری اسلامی که ایران به استقلال خودش آری گفت با آخرین مهلت مشخص شدن نتیجه مذاکرات هسته ای که حالا «مجبور» شده نرمش قهرمانانه انجام بده با روز اول آوریل که غالبا با دروغ شناخته میشه، ارتباطی بینشون نیست، فقط خواستم بگم اینها توی یک روز قرار گرفتن، همین.

یک سایت خوب که از خدماتش استفاده می کردم امروز اعلام کرد که دیگر فعالیتی انجام نمی دهد. این سایت که تمامی شبکه های اجتماعی را به راحتی در دل خودش جای داده بود می توانست آنها را در ستون های منظم کنار یکدیگر باز کند، اعلام کرد به دو دلیل، دیگر به فعالیتش ادامه نمی دهد. همکاری نکردن شبکه های اجتماعی که خدماتشان را به راحتی در اختیار این سایت قرار نمی دادند. و نبود منابع مالی برای رسیدگی به این سایت، حتی تبلیغاتی که در این سایت قرار گرفته بود کفاف هزینه هایش را نمی داد. البته مشترکین این سایت هم تمایلی به خرید خدمات بیشتری نداشتند که بتواند کمکی باشد به تیم اجرایی.
آدرسش در اینجاست.

دردش کمتر بود
اگر تو
فقط یک بار در تاریخ
می مردی
اما تو
هر روز صبح می میری
هر روز ظهر چشم انتظاری
هر بعد از ظهر دلت تنگ می شود
هر شب دردی به دردهایت اضافه می شود
و صبح
دوباره
می میری.
اگر فقط
یک تاریخ از این تقویم را
برای رفتنت رزرو کرده بودی
دردش کمتر بود
اما تو
در هر
«اگر بودی… »
زنده می شوی،
زنده می شوی و نمی میری
درد می شوی
درد…

فیم لهستانی IDA به کارگردانی پائول پائولوفسکی که جایزه اسکار بهترین فیلم خارجی سال ۲۰۱۵ را برد، داستان زندگی دختر نوجوانی ست که از کودکی در یک صومعه بزرگ شده و اکنون تبدیل به یک راهبه شده است و حالا بعد از چندین سال از سوی صومعه خواسته می شود که برای شناخت خانواده اش پیش خاله اش برود او دو هفته فرصت دارد که خانواده اش را پیدا کند. و بعد از آن برای سوگند یاد کردن به صومعه باز گردد. او در مدتی که بیرون از صومعه است متوجه می شود تنها شخصی‌که در زندگی دارد یک خاله است و پدرو مادرش به خاطر یهودی بودن زمان جنگ جهانی کشته شده اند، او با پیدا کردن جسد پدر و مادرش و دفن آنها در یک قبرستان یهودی به سمت صومعه باز می گردد. اما برای سوگند دچار تردید می شود و قصد دارد پیش از سوگند لذت های زندگی را تجربه کند. او زمانی از صومعه خارج می شود که خاله اش خودکشی کرده و او دیگر هیچ کسی را در زندگی ندارد.
سیاه و سفید بودن فیلم کمک بسیاری به حس و حال فیلم که قرار است دهه های ۶۰ یا ۷۰ میلادی لهستان را نمایش دهد کرده است. اما خبری از سردی آن فیلم ها نیست. قاب بندی های کمتر دیده شده در این فیلم فیلمبردارانش را نیز نامزد اسکار ۲۰۱۵ کرده است. استراتژی کارگردان برای پیش برد داستان و بیان شخصیت در پلانهای ایستا٬ سکوت شخصیت ها و فرم قرارگیری آنها در قاب نمود پیدا می کند. تلخی زندگی شخصیت اصلی IDA زمانی مطرح می شود که در برابر پیشنهاد پسر جوانی که عاشق او شده و از او می خواهد با هم ازدواج کند می گوید : خب بعدش چی؟
ایدا برای زندگی اش هیچ برنامه ای ندارد. همانطور که تا آن لحظه هیچ برنامه دیگری نداشته جز اینکه تبدیل به یک راهبه شود. بازگشت او بعد از تجربه بردن از لذت های زندگی به صومعه مثل یک خودکشی ست.  همچنین در پلان پایانی فیلم خبری از قابهای ثابت نیست. دوربین روی دست ایدا را دنبال می کند. او در تاریکی جاده به سمت صومعه حرکت می کند. و این تیر خلاص کارگردان برای ایجاد یک پرسش در زندگیِ شخصی همچون ایداست. او پس از این می خواهد چه کار کند؟