اجدادمان فکر می‌کردند ما از نسل نوحیم. عمرمان زیاد است. همه‌شان هم پُر پر ۱۲۰ را داشتند. تا رسید به عموی پدربزرگم. تولد ۸۵ سالگی‌اش سُر و مر و گنده شمعش را فوت کرد و همه خندیدیم و برگشتیم خانه. فردایش خبر آوردند شجره نامه‌ی خاندانمان پیدا شده. تمام بحث‌های مربوط به سن شایعه بوده و همه‌ی اجداد سر ۸۵ سالگی‌شان فوت شده‌اند. عموی پدربزرگم‌ طاقت شنیدن این واقعیت را نداشت.

قرار بود بریم بازار موبایل برای شخصی قیمت گوشی بپرسیم. دیدیم گوشیمون که‌ پارسال هفتصدتومن بوده امسال شده یک و خورده‌ای. تصمیم گرفتیم همینی که داریم رو بیشتر حواسمون بهش باشه. رفتیم کاور گرفتیم براشون. ?

Le Redoutable یا عشق من گدار که به یک دوره مهم از زندگی این کارگردان مطرح سینمای فرانسه می‌پردازد، روایتی گاه طنز از زندگی و  فعالیت‌های سینمایی و سیاسی او ارائه می‌کند. فیلم که بر اساس نوولی به اسم «یک سال بعد» نوشته ی آن ویازمسکی همسر گدار ساخته شده، قرار است به نوعی فرم آثار ساخته شده در آن سالهای ژان لوگ گدار را تداعی کند و در همین راستا از انواع تکنیک‌های تدوینی و روایی برای پیش برد داستان بهره می‌گیرد. فیلم اساسا بازی با همین تکنیک‌هاست. (نمونه‌ی مشهود آن همان اصل فاصله‌گذاریست که خود گدار نیز در آثارش از آن بهره برده است) در جایی گدار به معشوقه‌اش می‌گوید که قرار نیست صدایی بر روی تصاویر در مورد عشق تو سخن بگوید. همان لحظه صدایی بر روی تصاویر حس و حال دختر را بیان می‌کند. یا لحظه درخشان فیلم زمانی‌ست که آنها در سینما مشغول دیدن فیلم مصائب ژاندارک ساخته‌ی درایر هستند. دیالوگ‌های گدار و معشوقه‌اش با تصاویر شخصیتهای فیلمی که می‌بینند در هم آمیخته می‌شود و این تلفیق از آن لحظات فیلم درایر اثر جدیدی خلق می‌کند.
آشنایی با دیدگاه‌های سینمایی، سیاسی و حتی زندگی عاشقانه‌ی این کارگردان پتانسیل تبدیل شدن یک اثر سینمای خوش ضرب‌آهنگ را دارد. فیلمی که با خلاقیت سازنده‌ی آن به اثری دلنشین تبدیل شده است. Michel Hazanavicius را که پیشتر با فیلم The Artist محصول سال ۲۰۱۱ می‌شناسیم، با همان مولفه سینمای فرانسه (که بعد از ژان پی‌یر ژونه به نوعی تبدیل به هویت آثار فرانسوی شد) این بار به روایت داستان زندگی گدار می‌پردازد. برش‌های امپرسیونیستی که به درون حالات و افکار شخصیت‌ها رفته و بخشی از آن به نمایش می‌گذارد. روزهای جشنواره کن است و (آن) معشوقه گدار قرار است چند هفته‌ای در ویلای شخصی باشد که در میان صحبت‌های گدار با برشی به معرفی او وارد می‌شویم. این برش و معرفی را از فیلم «آملی» به بعد بیشتر در سینمای دنیا شاهدیم. عشق من گدار را می توان کُلاژی از فرم‌ها، روایت‌ها و بخش‌هایی از زندگی ژان لوک‌گدار فیلمساز بزرگ فرانسوی دانست که در همنشینی با یکدیگر به یک اثر ماندگار تبدیل شده است.

فیلم عروس که بر اساس نمایشنامه عروسی خون لورکا ساخته شده، اگر چه تلاشی بر پررنگ کردن درام این متن ندارد اما تماما بر این اینکه یک اثری تحسین شونده در فضاسازی ارائه کند می‌کوشد. که می‌توان گفت نقطه قوت فیلم نیز همین است. انتخاب لوکیشن‌ها، رنگ، موسیقی، قاب‌بندی ها و اتمسفر کار فیلم را به بومی بدل کرده که هر کدام از عناصر همچون رنگی پخته بر روی آن نشسته. داستان نمایشنامه لورکا بعد از گذشت سالها و نشستن غبار زمان بر آن، به اثری کم کشش و از نگاهی کلیشه‌ای تبدیل شده اما این ظرافت در خلق یک نسخه سینمایی این نمایشنامه است که آن را به فیلمی قابل دفاع تبدیل می‌کند. فلیمی به شدت ساده اما جان‌دار. که حتی ریتم گاها کُند آن خللی در ارتباط مخاطب با فیلم ایجاد نمی‌کند.