Le Redoutable یا عشق من گدار که به یک دوره مهم از زندگی این کارگردان مطرح سینمای فرانسه می‌پردازد، روایتی گاه طنز از زندگی و فعالیت‌های سینمایی و سیاسی او ارائه می‌کند. فیلم که بر اساس نوولی به اسم «یک سال بعد» نوشته ی آن ویازمسکی همسر گدار ساخته شده، قرار است به نوعی فرم آثار ساخته شده در آن سالهای ژان لوگ گدار را تداعی کند و در همین راستا از انواع تکنیک‌های تدوینی و روایی برای پیش برد داستان بهره می‌گیرد. فیلم اساسا بازی با همین تکنیک‌هاست. (نمونه‌ی مشهود آن همان اصل فاصله‌گذاریست که خود گدار نیز در آثارش از آن بهره برده است) در جایی گدار به معشوقه‌اش می‌گوید که قرار نیست صدایی بر روی تصاویر در مورد عشق تو سخن بگوید. همان لحظه صدایی بر روی تصاویر حس و حال دختر را بیان می‌کند. یا لحظه درخشان فیلم زمانی‌ست که آنها در سینما مشغول دیدن فیلم مصائب ژاندارک ساخته‌ی درایر هستند. دیالوگ‌های گدار و معشوقه‌اش با تصاویر شخصیتهای فیلمی که می‌بینند در هم آمیخته می‌شود و این تلفیق از آن لحظات فیلم درایر اثر جدیدی خلق می‌کند.
آشنایی با دیدگاه‌های سینمایی، سیاسی و حتی زندگی عاشقانه‌ی این کارگردان پتانسیل تبدیل شدن یک اثر سینمای خوش ضرب‌آهنگ را دارد. فیلمی که با خلاقیت سازنده‌ی آن به اثری دلنشین تبدیل شده است. Michel Hazanavicius را که پیشتر با فیلم The Artist محصول سال ۲۰۱۱ می‌شناسیم، با همان مولفه سینمای فرانسه (که بعد از ژان پی‌یر ژونه به نوعی تبدیل به هویت آثار فرانسوی شد) این بار به روایت داستان زندگی گدار می‌پردازد. برش‌های امپرسیونیستی که به درون حالات و افکار شخصیت‌ها رفته و بخشی از آن به نمایش می‌گذارد. روزهای جشنواره کن است و (آن) معشوقه گدار قرار است چند هفته‌ای در ویلای شخصی باشد که در میان صحبت‌های گدار با برشی به معرفی او وارد می‌شویم. این برش و معرفی را از فیلم «آملی» به بعد بیشتر در سینمای دنیا شاهدیم. عشق من گدار را می توان کُلاژی از فرم‌ها، روایت‌ها و بخش‌هایی از زندگی ژان لوک‌گدار فیلمساز بزرگ فرانسوی دانست که در همنشینی با یکدیگر به یک اثر ماندگار تبدیل شده است.