خوک یک فیلم پستمدرن یا علایق سینمایی یک کارگردان ایرانی؟
خوک آخرین ساختهی مانی حقیقی داستان کارگردان صاحبنامی به نام حسن را روایت میکند که مدتیست به علت ممنوعالکار شدن به ساخت تیزرهای تبلیغاتی رو آورده. او که همیشه با زنی به نام شیوا مهاجر همکاری میکرده حالا نمیتواند ببیند او همکاری جدیدی با کارگردان شناخته نشدهای به اسم سهراب سعیدی را آغاز کرده. از طرفی در شهر یک قاتل سریالی پیدا شده و کارگردانها را بی هیچ ارتباط منطقی میکشد. حسن از اولین افرادیست که بالای سر یکی از آخرین کشتهها یعنی سهراب سعیدی میرسد. جامعه به حسن مشکوک میشود و کمی بعد شیوا که علاوه بر همکاری دیرینه با حسن، رابطه عاطفی نیز با او دارد کشته میشود. حسن برای رهای شدن از حرف جامعه دست به تصمیم عجیبی میزند که او را به خطر بزرگی نزدیک میکند. تلاش مانی حقیقی برای رسیدن به سینمای پستمدرنی که از هر ژانری چیزی را به عاریه گرفته باشد، پارامترهای ژانریک را به هجو بگیرد و آنها را در نقطهای کنار هم قرار دهد به نتیجه نرسیده و باعث پدید آمدن اثری شده که نه میتوان آن را پستمدرن نامید و نه آنچنان برای تحلیلهای نشانهشناختی به اثری چون «اژدها وارد میشود» نزدیک میشود. مانی حقیقی بیش از آنکه نگاهی به مولفههای ژانری داشته باشد تاثیر گرفته از نگاه کارگردانهاییست همچون آلخاندرو خودورفسکی (کارگردان شعر بی پایان-۲۰۱۶) در صحنه رقص سوسکها، میشل گندری در صحنه خوشحال شدن حسن در ماشین پس از دیدار آخرش با شیوا مهاجر، تارانتینو در صحنه کشتنها و تکه شدن کاراکترها با تفنگی که آنچنان زور زیادی ندارد در پایان فیلم، میازاکی (قلعه متحرک هاول-۲۰۰۴) در صحنه رویای ملاقات حسن و شیوا مهاجر پس از مرگش، فیلمهای تاریخی پازولینی در صحنه فیلمبرداری سهراب سعیدی. همه و همه نشانگر ذهن فیلمباز مانی حقیقیست که دست به درآمیختن علایق سینمایی خود زده. او انگار در این تلاش آنچنان کاری به