
«پنجرهی زیرزمین» نوشته آنتونیو بوئرو بایخو نویسنده اسپانیاییست که پیش از این نمایشنامه «داستان یک پلکان» را از او معرفی کرده بودیم، این متن داستان خوانوادهای را روایت میکند که پس از پشت سر گذاشتن یک دوره سخت (مرگ دختر کوچکشان) حالا پس از چند سال نتوانستهاند با آن مساله کنار بیایند. حالا که داستان در زمان حال روایت میشود رویدادها در یک همپوشانی زمانی و مکانی رخ میدهند. بایخو که پیش از این هم در همان نمایشنامه از ظرفیتهای صحنه نمایش بیشترین استفاده را برده حالا در «پنجرهی زیر زمین» هم دست به این تجربه مجدد زده. او حتی

نمایشنامه «داستان یک پلکان»، داستان ساختمانیست که چند خانواده با طبقات اجتماعی مختلف در آن زندگی میکنند. این نمایشنامه به سه دوره مختلف از زندگی اهالی این ساختمان میپردازد. آشنایی، عشق، خیانت، ازدواج، تولد و مرگ مسائلی است که اهالی این ساختمان را درگیر هم میکند. دایره بودن رفتارهای اهالی این ساختمان، جایی که از داستان عاشقانه یک دختر و پسر ساکن این ساختمان شروع شده و داستان دوباره با یک مساله جدید عاشقانه دیگر توسط فرزندان آنها به انتها میرسد. این نمایشنامه نوشته آنتونیو بوئرو بایخو نویسنده اسپانیایی است که در سال ۱۹۶۴ برنده جایزه «لوپه دوگا» شده. این
به این نتیجه رسیدم که برای نوشتن، یک چیز خیلی مهم است. وقتی چشمه جوشیدن خلاقیت خشک شده و به هر ریسمان باریکی چنگ میزنی
همیشه این ضرب المثل ایرانی برام در مواقع حساسی که فکر میکنم همه چی قراره به خوبی پیش بره تکرار میشه. «سنگ بزرگ نشونه نزدنه».
زمانی که سر کلاس نقد ادبی برای اولین بار به شوخی (با اشاره به پست وبلاگی که همان موقع خوانده بودم) به استاد گفتم دوم
یک روز ظهر که از سر عادت هر روزه و بیحوصلگی تکرار امر درست کردن نهار رفتم توی آشپزخانه و با ترکیب تکراریتر چند مواد
من که راضی نیستم حتی یک ریال از پول این مملکت بره خارج از مرزهای خودمون کمک بشه، اما دیدید یک نفر از فلسطین مالها