چه خوبه آدم دوستای خوب داشته باشه، که زنگ بزنن و حالش رو خوب کنن.
همیشه این ضرب المثل ایرانی برام در مواقع حساسی که فکر می‌کنم همه چی قراره به خوبی پیش بره تکرار می‌شه. «سنگ بزرگ نشونه نزدنه».
زمانی که سر کلاس نقد ادبی برای اولین بار به شوخی (با اشاره به پست وبلاگی که همان موقع خوانده بودم) به استاد گفتم دوم
یک روز ظهر که از سر عادت هر روزه و بی‌حوصلگی تکرار امر درست کردن نهار رفتم توی آشپزخانه و با ترکیب تکراری‌تر چند مواد
من که راضی نیستم حتی یک ریال از پول این مملکت بره خارج از مرزهای خودمون کمک بشه، اما دیدید یک نفر از فلسطین مال‌ها
بعد از رفتن مادربزرگم در این تقریبا یازده سال گذشته، این خاله، بزرگ خانواده مادری بود. دیر به دیر میدیدمش. آخرین بار که کرمان بودم
6 پاسخ
چه خوب که حالت خوب که شاید نه! اما بهتر شد! کاش حال من هم بهتر میشد………….
ای بابا. من فکر کردم واقعا حال شما هم خوب شده.
:|
ما که زنگ می زنیم که حالت خوب شه ، تو که زنگ نمی زنی که حالمون بد نشه که خوب شه .
من زنگ نمی زنم که حالت بد نشه رفیق، و کماکان حالت خوب بمونه. :)
همین که خوبین ما هم خوبیم … دیگه از این بهتر!!؟؟
خوب بودن آدمها دلایلش چیزی غیر از خوب بودن ما باشد بیشتر می چسبد :)