فیلم ناهید که سال ۲۰۱۵ در جشنواره کن جایزه نوعی نگاه را به خود اختصاص داد. روایت زن جوانی به نام ناهید است که به خاطر اعتیاد شوهرش از او جدا شده، دادگاه حق حضانت را در صورتی به ناهید داده که ناهید دوباره ازدواج نکند. این شرط که بین ناهید و همسر سابقش احمد شکل گرفته مانعی است برای ازدواج مجدد او با شخصی به نام مسعود که ناهید را دوست دارد. از طرفی امیررضا پسر نوجوان ناهید نیز از علاقه شکل گرفته بین مادرش و مسعود خبر ندارد.
آیدا پناهنده که پیش از این او را با آثار کوتاهش و فیلم های تلویزیونی اش می‌شناسیم اولین فیلم سینمایی خود را با نام ناهید در سال ۱۳۹۳ کارگردانی کرده است. فیلمی یکدست با بازی های روان، قصه ای ساده با چارچوبی محکم از مهمترین ویژگی های این اثر سینمایی ست. پناهنده با انتخاب موقعیت مناسبی برای داستانش (گیلان) این فرصت طلایی را برای خودش فراهم نموده که از فضاهای بکر و دورنماهای زیبای گیلان استفاده کند تا نه تنها فضاسازی با لطافت شخصیت ناهید یک دست شود، بلکه حال و هوای سرد بین شخصیت را به خوبی به تصویر بکشد.
شاید فیلمنامه در بخش هایی احتیاج به بازنویسی داشت، مثلا صحنه ای که احمد به طور اتفاقی تصویر ناهید و مسعود را در کلانتری می بیند. چرا اینطور؟ چرا اینقدر دور از ذهن و واقعیت؟
یا سوالی که مطرح می شود این است که چرا گاهی شخصیت ها بدیهی ترین مسائلی که هر شخص در این طبقه اجتماعی قرار دارد را متوجه می شود را متوجه نمی شوند و باید عکس آن را انجام دهند تا داستان دچار گره های جدیدتری شود؟ در صحنه ای ناهید که حالا شرایط مالی بهتری پیدا کرده شهریه عقب افتاده مدرسه پسرش را به دست او می دهد که به مدرسه ببرد. چرا خودش این کار را انجام نمی دهد؟ باید حتما پول را به دست پسر بازیگوشش بدهد تا او پول را به مدرسه نبرد و حالا برای ناهید چالش جدیدتری درست کند؟ اگر چه شهریه بخشی از گره های اصلی فیلم نیست.
علی رغم همین ضعف های ریز فیلمنامه، سردی موجود در پلان های طراحی شده با نور و رنگ‌پردازی های پس تولید، این فیلم را از حال و هوای فیلم های اخیر دور کرده. ناهید اگر چه از لحاظ داستان شبیه خیلی از آثاری است که تا کنون دیده ایم اما فیلم شبیه هر فیلمی نیست و تلاش می کند که خودش باشد. فیلمی کمتر دیده شده در سینمای ایران که لابه لای هیاهوی خیلی از فیلم های دیگر نادیده گرفته شد.