انیمیشن روح ساخته پیت داکتر کارگردان آثار انیمیشن مهمی همچون «درون بیرون»، «کارخانه هیولاها» و «up» آخرین اثرش را در سال ۲۰۲۰ عرضه کرده است. فیلمی ساده با ایده‌ای جذاب که علاوه بر سرگرمی، دوباره بر شعائر همیشگی هالیوود مثل «احترام به زندگی»، «دنبال کردن آرزوها و رویاها» و «پا پس نکشیدن در راه رسیدن به اهداف» تاکید می‌کند. مخاطب علاوه بر شوخی‌های همیشگی انیمیشن‌های سه‌بعدی هالیوودی می‌تواند کمی درگیر احساسات ناشی از یافتن معنای زندگی‌ای شود که شخصیت‌ها درگیر آن می‌شوند.
اما سوالی که می‌طرح می‌شود این است که فیلمساز چقدر بر اساس شناختی که از جهان پیرامونش داشته این اثر را ساخته است؟ آیا آن لحظات عادی و دوست‌داشتنی که یکی از شخصیت‌ها شیفته‌اش می‌شود که به خاطرش پا به دنیای انسان‌ها بگذارد آنقدر برای همه مردم جهان ملموس هست؟ آن جهان آرمانی که هر آن‌کس با دیدن باد ملایمی که برگ‌ها را به رقص در می‌آورد شیفته‌اش می‌شود خاورمیانه را هم شامل می‌شود؟ کودکی که هر لحظه کابوسِ فقر، جنگ، قتل‌های ناموسی و هزار درد دیگر را زندگی می‌کند هم می‌تواند با دیدن یک پروانه یا رقص چند برگ چشم به روی تمام بدبختی‌هایش ببندد و به زندگی در همان شرایطی که دارد امیدوار شود؟
بی‌شک مخاطب این فیلم بیش از هر کسی کودک و نوجوان کشورهای پیشرفته‌ای است که به دور از هر فاجعه‌ای که در خاورمیانه رخ می‌دهد شب سر راحت بر بالین می‌گذارند. دلخوشی‌هایی چون خوردن پیتزا، نواختن یک دورگرد و حتی راه رفتن در خیابان‌های نیویورک بر شعارزدگی مفهوم زندگی در این اثر اضافه کرده است. به هر حال اگر چه فیلمنامه از لحاظ پرداخت شخصیت‌های جهان ماورائی کمی کلیشه‌ای و تیپیکال عمل کرده و وجهه‌ی انسانی که به آنها داده شده با تصویر کاراکترهای کارمند فیلم‌ها و سریال‌های هالیوودی تفاوتی ندارد اما تلاشش برای به تصویر کشیدن زندگی نرمال سیاه‌پوستان آمریکایی باتمام چالش‌ها، موفقیت‌ها و شکست‌هایی که دارند از جذابیت‌هایش به شمار می‌رود. مساله‌ای که کمتر در انیمیشن‌های بلند هالیوودی شاهدش هستیم.
