یه زلزله بیاد، فیس بوک و اینترنت خراب شه، همه نوشته ها، عکس ها، خاطره های تلخ و شیرین برن زیر آوارٍ این صفر و یکای لعنتی که هیچ نشونی ازشون پیدا نشه، بعد آدما دوباره بیان تو کوچه، تو خیابون، همدیگه رو از نزدیک ببین، لمس کنن، دست بدن به هم، چشم تو چشم هم نگاه کنن، بعد رفیق بشن با هم، صدای همو بشنون.
خود ظاهر واقعی آدما با تمام تظاهرای واقعی‌شون، با تمام حقیقتای واقعیشون، با تمام اسما و خنده های واقعیشون…